W czwartek 26 września w Filharmonii Podkarpackiej im. Artura Malawskiego w Rzeszowie ogłoszono wyniki w kategorii I Konkursu - pianiści oraz w kategorii II Konkursu - zespoły kameralne.

Jury w kategorii I Konkursu - pianiści pod przewodnictwem Jarosława Drzewieckiego regulaminowe nagrody przyznało następująco:

• I nagroda - 20 000 euro  - Pavel Dombrovsky (Rosja)
• II nagroda - 10 000 euro - Piotr Ryszard Pawlak (Polska)
• III nagroda - 5 000 euro - Mateusz Krzyżowski (Polska)

Trzy równorzędne wyróżnienia po 1 500 euro: 

• Ivan Shemchuk (Ukraina)
• Tymoteusz Bies (Polska)
  
• Michal Dziewior (Polska)

Jury w kategorii II Konkursu - zespoły kameralne pod przewodnictwem Andrzeja Tatarskiego regulaminowe nagrody przyznało następująco:

• I nagroda - 20 000 euro  - Gidaszewska/Łaguniak Duo (Polska)
• II nagroda - 10 000 euro - Cracow Golden Quintet (Polska)
• II nagroda - 10 000 euro - Ãtma Quartet (Polska)
• III nagroda - 5 000 euro - nie przyznano 

Trzy równorzędne wyróżnienia po 1 500 euro: 

• Apeiron Trio (Polska)
• Novi Piano Duo (Polska)
• Roksana Kwaśnikowska / Łukasz Chrzęszczyk (Polska)

Nagrody wręczone zostaną podczas Koncertu Laureatów 27 września o g. 19.00 w Filharmonii Podkarpackiej. Wykonawcami koncertu będą Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Podkarpackiej im. Artura Malawskiego w Rzeszowie pod dyrekcją Jerzego Salwarowskiego i Tomasza Chmiela oraz laureaci Konkursu. Koncert Laureatów zostanie powtórzony 29 września w Filharmonii Narodowej w Warszawie o g. 18.00.

Jury Międzynarodowego Konkursu Muzyki Polskiej im. Stanisława Moniuszki w dn. 24 września 2019 roku, po wysłuchaniu uczestników II etapu w kategorii I Konkursu – pianiści, postanowiło zakwalifikować do finału następujących uczestników (według kolejności występu):

• Ivan Shemchuk (Ukraina)
• Tymoteusz Bies (Polska)
• Pavel Dombrovsky (Rosja)
• Michal Dziewior (Polska)
• Mateusz Krzyżowski (Polska)
• Eryk Parchański (Polska)
• Piotr Ryszard Pawlak (Polska)
• Adam Piórkowski (Polska)

Jury obradowało w składzie: Jarosław Drzewiecki (Polska) – przewodniczący, Matti Asikainen (Finlandia), Philippe Giusiano (Francja), Andrzej Jasiński (Polska), Wiera Nosina (Rosja), Koji Shimoda (Japonia).

25 i 26 września organizatorzy zapraszają do Filharmonii Podkarpackiej im. Artura Malawskiego w Rzeszowie na przesłuchania etapu finałowego. W godz. 14:40-16:45 przesłuchania zespołów kameralnych, o godz. 19 koncerty pianistów z towarzyszeniem Orkiestry Filharmonii Podkarpackiej im. Artura Malawskiego w Rzeszowie.

Koncert laureatów odbędzie się 27 września o g. 19.00. Wykonawcami będą Orkiestra Filharmonii Podkarpackiej im. Artura Malawskiego w Rzeszowie pod dyrekcją Jerzego Salwarowskiego i Tomasza Chmiela oraz laureaci Konkursu. Koncert laureatów zostanie powtórzony 29 września w Filharmonii Narodowej w Warszawie o g. 18.00.

Międzynarodowy Konkurs Muzyki Polskiej to obok przesłuchań konkursowych także wydarzenia towarzyszące. Podczas Konkursu realizowana jest kolejna edycja programu „Krytyka Muzyczna 2.0” – warsztatów pisania o muzyce dla młodych krytyków. W ramach programu uczestnicy warsztatów nie tylko słuchają prezentacji konkursowych i dyskutują o muzyce, ale ich wspólny głos liczy się jako jeden głos w jury Konkursu. Zaproszenie do prowadzenia warsztatów przyjęła dr Danuta Gwizdalanka, muzykolog i autorka popularnych książek o muzyce. 25 września organizatorzy zapraszają do udziału w spotkaniu autorskim Danuty Gwizdalanki promującym jej najnowszą książkę „100 lat z dziejów polskiej muzyki”. Spotkanie odbędzie się po koncercie finałowym pianistów około g. 21.00.

Organizatorzy zapraszają też na wykład prof. Ireny Poniatowskiej poświęcony zagadnieniu narodowości w muzyce, który będzie uroczystym otwarciem Koncertu Laureatów. Wykład odbędzie się w dn. 27 września o godz. 17.30 w sali kameralnej Filharmonii Podkarpackiej.

Od 25 do 27 września we foyer Filharmonii zaprezentują swoje stoiska wydawnictwa muzyczne, min.: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Eufonium, Presto, Ars Sonora, Dux, Polihymnia, będzie to doskonała okazja do poznania nowości na rynku muzycznych publikacji, zakupu nut, płyt czy książek.

Bruce Iglauer – prezydent słynnej wytwórni bluesowej Alligator Records – nazwał ją kiedyś ukochanym dzieckiem Amy Winehouse i Little Richarda. To wystarczająco dobra rekomendacja, by 12 października posłuchać na żywo tej artystki pochodzącej z kanadyjskiego Halifax. Lindsay Beaver będzie jedną z gwiazd tegorocznej edycji Rawa Blues Festival. Poniżej wywiad, którego udzieliła nam przed przyjazdem do Polski.

Zaczęłaś przygodę z graniem na bębnach przypadkiem, trochę z powodu lenistwa perkusisty, któremu nie chciało się targać swojej perkusji na próby, więc namówiłaś rodzinę na kupno własnej...
    Nie powiedziałabym, że to było lenistwo z jego strony. To raczej ja chciałam być pomocna. Uważałam, że posiadanie perkusji w domu uczyni nasze próby łatwiejszymi. A skoro perkusja już stała... Oczywiście jestem bardzo zadowolona, że tak się sprawy potoczyły...

W świecie bluesa i rocka nie ma wielu kobiet grających na perkusji, łączących bębnienie z wokalem – jeszcze mniej. Postrzegasz siebie jako prekursorkę?
    Nie patrzę na to w ten sposób. Nigdy nie myślałam zbyt wiele o tym, że to może być coś niezwykłego... Tak było do momentu, gdy zaczęłam grać więcej tras koncertowych. Zdałam sobie wtedy sprawę, że faktycznie robię coś bardziej niekonwencjonalnego niż początkowo sądziłam.

Jak czujesz się w roli „ukochanego dziecka Amy Winehouse i Little Richarda”?
    Myślę, że to trafny opis. Mój muzyczny gust jest eklektyczny i doceniam to, że wytwórnia Alligator w ten sposób dopinguje mnie do działania.

Jedną z Twoich najważniejszych inspiracji był również Jimi Hendrix. Którego z jego perkusistów cenisz bardziej: Mitch Mitchella, czy Buddy'ego Milesa?
    Dobre pytanie... Nie jestem pewna, czy mogę faworyzować któregoś z nich. Myślę, że więcej nauczyłabym się od Buddy'ego Milesa. Lubię jego wyczucie czasu i płynność gry.

Jako nastolatka fascynowałaś się muzyką Tupaka Shakura. Zdarza Ci się wciąż posłuchać hip hopu? Uważasz, że blues i hip hop mają ze sobą wiele wspólnego?
    Nadal kocham hip hop! Zdecydowanie! Te dwa gatunki muzyczne mają ten sam groove i klimat. Blues i hip hop wywodzą się z kultury Afroamerykanów i obydwa narodziły się z opowiadania historii związanych z tą kulturą. Są więc ze sobą mocno powiązane. Czasem myślę, że nie jestem prawdziwą artystką bluesową. Lubię różne rzeczy... Uważam, że blues może być muzyką dla każdego, aczkolwiek zawsze tkwi we mnie poczucie, że pożyczam coś od Afroamerykanów i ich kultury. Staram się okazywać szacunek wobec niej i znaleźć własną drogę interpretacji, ale nigdy nie jest to kopiowanie.

Co oznacza dla Ciebie bycie częścią rodziny Alligator Records?
    Pracowałam bardzo ciężko przez ostatnie 9-10 lat, koncertując z moim poprzednim zespołem i teraz rozpoczynając karierę na własny rachunek. To, że ludzie z Alligatora uwierzyli we mnie, a przecież mieli w swoich barwach wspaniałych artystów naszych czasów, zawsze będzie dla mnie powodem do dumy.

Jakie cele postawiłaś sobie przed sesją nagraniową płyty „Tough As Love”? Jesteś w pełni zadowolona z efektu końcowego?
    Sądzę, że ten album jest wspaniałym pomostem między moim dawnym zespołem i nowym projektem solowym. Mam ochotę ponownie wejść do studia, ponieważ czuję, że mogę zaoferować słuchaczom dużo więcej tym razem...

Według jakiego klucza dobierałaś standardy, które znalazły się na płycie?
    Wybrałam piosenki, które naprawdę kocham - w wykonaniu artystów, których podziwiam. To zawsze jest mój priorytet przy podejmowaniu decyzji o przygotowaniu własnej interpretacji cudzego utworu.

Jesteś Kanadyjką, ale obecnie mieszkasz na stałe w USA. Tęsknisz za Halifax? I jakie są plusy życia w Austin?
    Właśnie teraz jestem w rodzinnym mieście. Tutaj zakończyło się moje tournée. Chciałam, żeby to był ostatni przystanek trasy, ponieważ dawno nie byłam w domu i nie widziałam się z rodziną. Bardzo tęsknie za Halifax i jakaś część mnie bardzo chce tam powrócić na stałe. Kanada zawsze będzie moim domem, nieważne gdzie ostatecznie los mnie rzuci.. Z drugiej strony - Austin ma świetną scenę muzyczną, daje więcej możliwości, więc warto tam być!

Miałaś okazję oglądać filmowe fragmenty poprzednich edycji Rawy Blues? Robiłaś research wśród amerykańskich muzyków, którzy wcześniej grali w Katowicach?
    Tak! I każdy z kim miałam okazję rozmawiać, mówił że występ tutaj będzie czymś wspaniałym dla mnie! Nie mogę się już doczekać!

Czego polscy fani bluesa mogą się spodziewać w październiku, gdy Lindsay Beaver wyjdzie na scenę „Spodka”?
    Uwielbiam interakcję z publicznością. To zawsze ważny element moich koncertów. Przyjadę do Polski z zespołem, który towarzyszył mi w studiu podczas nagrywania płyty i z którym od dwóch lat jeżdżę w trasy. Staliśmy się sobie bliscy przez ten czas i to widać na scenie. Jesteśmy kumplami z zespołu, a nie grupą wynajętych muzyków towarzyszących. To robi różnicę. Nie zawsze gramy bluesa w tradycyjnym rozumienia tego słowa. Lubię czerpać inspiracje z wielu źródeł, więc powinniśmy spodobać się tym, którzy lubią zobaczyć coś innego.

Rozmawiał Robert Dłucik (rawablues.com)

Jury Międzynarodowego Konkursu Muzyki Polskiej im. Stanisława Moniuszki w dn. 23 września 2019 roku, po wysłuchaniu uczestników I etapu w kategorii II Konkursu – zespoły kameralne, postanowiło zakwalifikować do II etapu następujących uczestników (według kolejności występu):

Septem Quintet
Andriuti-Shemchuk Piano Duo
Ãtma Quartet
Cracow Golden Quintet
Cuore Piano Trio
Effimero Duo
Eufonico Duo
Gidaszewska/Łaguniak Duo
Apeiron Trio
Roksana Kwaśnikowska / Łukasz Chrzęszczyk
MOS-duo
Novi Piano Duo
Paulina Bujok & Joanna Sochacka Duo
Polish Art Duo
Quartetto Nero

Jury obradowało w składzie: Andrzej Tatarski (Polska) – przewodniczący, Gary Guthman (USA), Józef Kolinek (Polska), Krzysztof Meyer (Polska), Irena Poniatowska (Polska), Lew Zakopets (Ukraina).
Przesłuchania konkursowe odbywają się w Filharmonii Podkarpackiej im. Artura Malawskiego w Rzeszowie w dniach 21-26 września 2019 roku, są otwarte dla publiczności. Zmagania uczestników Konkursu śledzić można również w Internecie poprzez stronę Konkursu www.konkursmuzykipolskiej.pl/multimedia
Koncert laureatów odbędzie się 27 września. Wykonawcami będą Orkiestra Filharmonii Podkarpackiej im. Artura Malawskiego w Rzeszowie pod dyrekcją Jerzego Salwarowskiego i Tomasza Chmiela oraz laureaci konkursu. Koncert laureatów zostanie powtórzony 29 września w Filharmonii Narodowej.
Konkursowi towarzyszą warsztaty „Krytyka muzyczna 2.0”, dla młodych krytyków. To projekt adresowanym do osób, które chcą pogłębiać swoją umiejętność pisania o muzyce. Warsztaty prowadzi dr Danuta Gwizdalanka, a ich uczestnicy biorą udział w przesłuchaniach konkursowych, warsztatach pisania recenzji i panelu krytyków oceniającym prezentacje muzyczne. Program „Krytyka muzyczna 2.0” realizowany jest przez Instytut Muzyki i Tańca.

Konkurs organizowany jest przez Instytut Muzyki i Tańca. Współorganizatorem wydarzenia jest Filharmonia Podkarpacka im. Artura Malawskiego w Rzeszowie.

Pierwsza edycja Konkursu została objęta Patronatem Narodowym Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudy w Stulecie Odzyskania Niepodległości.

Konkurs jest finansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, oraz ze środków Samorządu Województwa Podkarpackiego.

Partnerzy Konkursu: Fabryka Cukierków Pszczółka, PGNiG S.A., Podkarpacka Fundacja Rozwoju Kultury, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Ruch Muzyczny, STOART, Stowarzyszenie Autorów ZAIKS, Uniwersytet Rzeszowski, Yamaha, Zespół Szkół Muzycznych nr. 1 im. Karola Szymanowskiego w Rzeszowie, Zespół Szkół Muzycznych nr. 2 im. Wojciecha Kilara w Rzeszowie.

Patroni medialni Konkursu: Program Drugi Polskiego Radia, TVP Kultura, Rzeczpospolita i Magazyn Presto, Radio Dla Ciebie.

Konkurs należy do organizacji Alink-Argerich Foundation.

Więcej informacji: www.konkursmuzykipolskiej.pl

„The Goal” to zapowiedź nowego dzieła artysty. Znajdzie się on na albumie „Thanks for the Dance”, dzięki któremu Leonard Cohen ostatni raz odezwie się do swoich przyjaciół i fanów. To nie jest zestaw odrzutów z sesji nagraniowych, czy stron B winylowych płyt, ale niespodziewana kompilacja nowych, ekscytujących utworów i kontynuacja ostatniej za życia pracy mistrza. Premiera wydawnictwa planowana jest na 22 listopada 2019 roku.

Siedem miesięcy po tym jak odszedł jego ojciec, Adama Cohen uciekł do garażu na podwórzu na tej samej ulicy, gdzie stoi dom Leonarda. Chce towarzyszyć mu w pracy jeszcze raz. Z ich poprzedniej kooperacji „You Want It Darker” pozostały szkice, a czasem niewiele więcej niż nagrane wokale. Leonard poprosił syna, by ten dokończył ich wspólne dzieło.

Niesamowity nowy album był nagrywany w wielu miejscach. Javier Mas, wielki hiszpański lutnista, który akompaniował Leonardowi na scenie przez ostatnie 8 lat podczas wspólnych tras, poleciał z Barcelony do Los Angeles, by uchwycić duszę gitary swojego przyjaciela. Adam Cohen zaprosił swoich przyjaciół i współpracowników na People Festival, by użyczyli mu swoich uszu i talentu. Damien Rice i Leslie Feist zaśpiewali, Richard Reed Parry z Arcade Fire zagrał na basie, Dessner z The National dodał gitarę, kompozytor Dustin O’Halloran użył fortepianu. Niesamowity berliński chór Cantus Domus wystąpił w akompaniamencie orkiestry. W Montrealu Daniel Lanois zajął się złożeniem w całość wszystkich tych elementów. Pojawił się także znany z poprzedniej płyty chór Shaar Hashomayim. Patrick Watson został współproducentem płyty, Jennifer Warnes wykonała wokale wspierające, Beck chwycił za gitarę i drumlę. Miksem, tak samo jak przy „You Want It Darker” zajął się Michael Chaves.

Tak właśnie powstał „Thanks for the Dance”, nowy album Leonarda Cohena, przywołujący esencję artysty.

„Przy kompozycji i aranżacji muzyki do jego słów, zdecydowaliśmy się wybrać najbardziej charakterystyczne dla ojca barwy. W ten sposób chcieliśmy, żeby został z nami choć chwilę dłużej. To co najbardziej wzrusza w tym albumie, to reakcje które słyszeliśmy. Leonard żyje! Takie słowa padały wtedy najczęściej.” – mówi Adam Cohen.

„Thanks for the Dance” to niespodziewane błogosławieństwo, dar piękny i mocny. Głos Leonarda nie został uciszony, a taniec trwa dalej.

Lista utworów z „Thanks For The Dance”
1. Happens to the Heart
2. Moving On
3. The Night of Santiago
4. Thanks for the Dance
5. It's Torn
6. The Goal
7. Puppets
8. The Hills
9. Listen to the Hummingbird

Wielokrotnie nominowany do Grammy, wyróżniany multiplatynowymi płytami wokalista, autor piosenek i producent - Charlie Puth - zaprezentował drugi w tym roku singel zatytułowany "Mother". Nagraniu towarzyszy klip, który nakręcił Dawit N.M. Puth sam napisał piosenkę i wyprodukował ją z pomocą Andrew Watta, Louisa Bella i Ryana Teddera. Numer jest następcą opublikowanego w ubiegłym miesiącu utworu "I Warned Myself", który zdobył już 19 milionów streamów, a teledysk do niego 14 milionów odsłon.

"Mother" i "I Warned Myself" to pierwsze wydawnictwo Charliego Putha od czasu nominowanego do Grammy, drugiego albumu "Voicenotes". Płyta zadebiutowała na 4. miejscu notowania Billboard 200 i w USA pokryła się złotem zaledwie cztery dni po premierze. Utwory z płyty zostały odtworzone w serwisach streamingowych 3,2 miliarda razy, a najpopularniejsze z nich to: mający status poczwórnej platyny w USA superprzebój "Attention", platynowy "How Long" oraz pokryte złotem single "The Way I Am" i "Done For Me". Album promowany był podczas wyprzedanych koncertów w Ameryce Północnej i Azji.
Kariera Putha eksplodowała w 2015 roku, kiedy wokalista, a także autor piosenek i producent, pojawił się gościnnie w nagraniu Wiza Khalify "See You Again" (trzy nominacje do Grammy, nominacja do Złotego Globu). Piosenka z filmu "Szybcy i wściekli 7" okazała się jednym z największych przebojów dekady - 12 tygodni spędziła na szczycie Billboard Hot 100, otrzymała w Stanach Zjednoczonych diamentowy status oraz ustanowiła rekord wśród najlepiej sprzedających się singli 2015 roku. Niedługo później Charlie Puth wydał swój debiutancki - jak się wkrótce okazało - platynowy album "Nine Track Mind". W zestawie znalazły się multiplatynowe utwory "We Don’t Talk Anymore", "One Call Away" i "Marvin Gaye".

Kiedy stało się jasne, że Puth jest jednym z najbardziej pożądanych współpracowników, chętnie dzielił się swym talentem z takimi gwiazdami jak Katy Perry ("Small Talk"), 5 Seconds of Summer ("Easier"), Maroon 5 ("Lips On You") i Michael Bublé ("Love You Anymore").